maandag 21 september 2015

RUN Winschoten 12 september 2015.

ALTIJD WEL WAT.
GAAN VOOR DE HONDERD.
WAT HET WORDT ZAL VANZELF WEL BLIJKEN.
Zo iets.

Allereerst wil ik hier de organisatie en vrijwilligers van de RUN Winschoten bedanken voor en feliciteren met deze wel zeer geslaagde editie van de RUN. En natuurlijk ook een groot dank-je-wel voor de vele enthousiaste supporters en kinderen met bekertjes water en natte sponsjes langs het parcours. Van het begin tot het eind heb ik van dit evenement kunnen genieten.
En niet te vergeten: MarathonPlus bedankt dat ik weer mijn spulletjes in de tent heb mogen neerleggen/zetten en dat jullie die (spulletjes) na het afbreken van de tent naar de sporthal hebben gebracht.

In het kort: YES, I DID IT en ik ben zeer tevreden: 100 km solo in 11:54:28. Flink genoten, vanaf 53 km. een paar keer kramp gehad en later ook maag/darmklachten. Of ik de 100 km binnen 12 uur zou finishen was daardoor tot op de laatste 4 km onzeker en spannend.

Hier wat links naar gegevens en foto’s:

• Foto’s (zelf gemaakt en bij elkaar gescharreld) op Picasa: klik hier.
• Garmingegevens: klik hier.
• Uitslagen Open Race Overall: klik hier. Ik sta op de 272e plaats.
• Uitslagen Overall laptimes (ronden/tussentijden): klik hier.
• Ook leuk: videootje van Nico Schelstraete (op Facebook), 1100m na de start: klik hier. Lekker lang (21 seconden) in beeld: van 4:11 tot einde (4:32).

Voor een uitgebreid verslag zie hieronder.


EVEN VOORAF.

Vorig jaar voor het eerst aan de start van de RUN Winschoten: sfeerproeven en 90 km. in 11:04:13 gehaald met de bedoeling er dit jaar voor de volle 100km. te gaan. Gedurende 1 jaar de tijd gehad om wat sterker te worden. Ik zat wat dat betreft nog steeds in de lift en verbeterde mijn resultaten op de 42-60-80 km. en de 24 uur (Spijkenisse; Texel; Berkel-Naarden; Steenbergen) en dat gaf wel een goed gevoel met vertrouwen.

Onder optimale omstandigheden zou ik dit jaar de 100 km in Winschoten wel binnen de 12 uur kunnen uitlopen was mijn inschatting. Waarbij optimaal zou zijn: niet (te)warm weer, geen stortregen/langdurige zware buien, uitgerust, fit en goed hersteld van de trainingen, geen blaren, geen kramp in benen en geen maag/darmperikelen, voor enof tijdens de RUN.

Om die 100 km. binnen 12 uur te halen moest ik natuurlijk als eerste de 90km-tijd van 2014 verbeteren, wat op zich al een prestatie zou zijn. En natuurlijk daar weer voorafgaand een verbetering van de 60, 70 en 80 km.-tussentijden, waarvoor ik een mooi schemaatje opstelde.

(Tussen twee haakjes: als ik de kolommen in het tabelletje op blz 160 van “Ultramarathon, De uitdaging van de 21ste eeuw”, van Han Frenken en Anton Smeets van links naar rechts lees zou ik gezien mijn huidige prestaties op de marathon (3:56) en 6 uur (55,15km.) over de 100 km 12:47 – 14:00 gaan doen. Ehh, ja. Misschien na het finishen van deze 100 km. dat tabelletje maar eens van rechts naar links lezen en zien wat mijn prestaties op de marathon en 6 uur zouden kunnen worden. Ben benieuwd.)

LAATSTE TRAININGEN/VOORBEREIDINGEN.

Ik was er aardig voor aan het trainen, en sommige loopjes waren best wel zwaar, zoals de Den Haag Strandmarathon, waar ik nadien (achteraf gezien) toch wat meer hersteltijd voor had moeten uit trekken maar in plaats daarvan een 60km. trainingsloopje deed.

6 Weken voor de RUN moest ik toch alsnog een extra herstelweek inlassen. Toen die herstelweek voorbij was kreeg ik begin augustus (5 weken voor de RUN) tijdens wat lichte grond- en yoga-oefeningen om het lijf wat soepeler te krijgen ineens spit of een lichte hernia in m’n onderrug (denk je dat je goed bezig bent en dan dit weer) en moest ik de trainingen gedurende 3 weken nog meer terugbrengen tot voornamelijk wandelen. Qua voorbereiding niet echt optimaal dus. Toch 2 weken voor de RUN alsnog een trainingsmarathon kunnen lopen in een piekweek van 117 km. En dat zou het dan moeten zijn. Beetje onzeker was ik wel, hoewel die piekweek wel wat vertrouwen terug bracht.

OP NAAR WINSCHOTEN.

Nadat we (Els, m’n vrouw, was ook mee) de middag voorafgaande aan de RUN eerst op een camping (Wedderbergen) onze intrek in een stacaravan hadden genomen vertrokken we eind van de middag naar Winschoten om het startnummer en de registratiechip op te halen. Ik merkte al tijdens het lopen naar de sporthal een pijn in m’n linker knie. Later in de avond toen we ergens aan het eten waren kreeg ik bovendien kramp in linker hamstring. De kniepijn was aanhoudend en de kramp van korte duur, maar toch. Geen prettig vooruitzicht.

RACEDAY.

Zaterdag ging om 4 uur de wekker en trof ik de laatste voorbereidingen in de caravan waarna we om 7 uur naar Winschoten reden. Het was er bij aankomst in de sporthal nog lekker rustig.

Eerst omkleden in de kleedkamer in de sporthal. Daarna een rugzakje met kleren in de tent van de organisatie van de RUN gebracht. Toen op weg naar de tent van MarathonPlus waar ik mijn andere spulletjes neerzette/legde en even aan de praat ben met Ed van Beek en Hans Spieker die daar de boel runden/supporten.

Daarna liep ik een beetje rond, af en toe joggend, tussen sporthal en Rosarium, toch nog tijd zat, en sprak Theo de Jong, Mo Idrissi, en later zag ik Bob Verbrugge bij de MarathonPlus-tent, we kletsten wat en gingen gezamenlijk naar het startgebied.

Inmiddels merkte ik dat ik geen kniepijn meer had. Daar was ik wel gelukkig mee. Verder was het weer: bij start: koel en bewolkt; ‘s- middags: warm en zonnig; ’s-avonds: afgekoeld en wat lichte regen. Geen wind van betekenis. Nagenoeg optimaal dus.

Dan om 10 uur klonk het startschot. Ik liep helemaal achteraan, want ik wilde als (een van de ) laatste het eerste rondje in 1:06 voltooien. Vanaf het begin in RunWalk: afwisselend ongeveer 13’45”rennen en 1’15” wandelen waarbij ik ook wat dronk.

Na 6 km. kwam ik in de buurt van Theo de Jong te lopen want hij wilde een rondetijd van ongeveer 1:10 aanhouden (7 minuten/km.) en zo vlak mogelijk lopen met zo min mogelijk verval. We constateerden beiden dat we wat te snel liepen dus deden we het zo rustig mogelijk aan. Na 1 rondje liep ik echter toch van hem weg omdat ik mijn eigen geplande rondetijden zo lang mogelijk wilde lopen. Ik had namelijk wel wat verval ingecalculeerd. Dat hij me na 7-8 rondjes weer bij zou zijn kon ik me wel voorstellen.

Ondertussen werd ik al een tijdje aan alle kanten voorbij gesneld door de Speedies van de 50km. deelnemers, de estafetteteams en weer iets later door de kopgroep van de 100km. Wow, wat gingen die gasten (m/v) hard. Ongelofelijk. Het voelde als een wedstrijd kijken terwijl je er tussen liep. Eigenlijk haalde nagenoeg iedereen me op een gegeven moment wel een of meerdere keren in.

Rondje 2, 3, en 4 gingen me nog gemakkelijk volgens schema af. Het werd echter geleidelijk toch wat warmer en het wolkendek trok in de loop van de middag open. Gelukkig stonden er veel kinderen langs het parcours met sponsjes en bekertjes water waar ik me goed mee kon koelen door het over me heen te gieten, tot grote pret van de kinderen. Ik ‘liep op’ mueslibolletjes en een zelfgemaakt watertje van O.R.S. met een smaakje waar ik altijd ruim voldoende van bij me had. Na het 4e rondje nam ik een flesje cola zonder prik ter variatie.

Het 5e rondje ging wat langzamer dan gepland. Ik was toch al wat moe aan het worden en ik begon de linker hamstring te voelen. De wandelpauzes van het RunWalken werden wat langer (geeft niet, was ingepland). Mijn grote zorg was echter de eerste 60 km. geen kramp te krijgen. Maar helaas…

Bij km. 52 toch kramp. Ondanks dat ik naar mijn idee genoeg gedronken had. Gelukkig stond ik niet ‘geparkeerd’ en kon nog wandelen. Ik nam een magnesiumtablet en bij de verzorgingspost van de organisatie op 6 km. een flesje sportdrank waar elektrolyten inzaten (om voor de variatie dat eens uit te proberen). Maar ik vond dat niet echt lekker, dus het bleef bij dat ene flesje. Ik prefereerde mijn eigen drankje.

Keep-on-moving, af en toe met kramp, dan maar even met een stijf pootje wandelend; niet te veel vooruit denken; de planning loslaten en je zelf niet onder (tijds)druk zetten; en vooral blijven genieten, wat met de enthousiaste supporters en vooral de kinderen met bekertjes en sponsjes langs het parcours makkelijk lukte.

Bij km. 53 werd ik door Theo de Jong ingehaald. We wisselden een kort woordje en ik liet hem gaan want ik kon hem niet meer bij houden. Bij km. 56 kwam ik bij Rinus van der Wal te lopen, wat me verbaasde. We wandelden samen wat op. Hij liep 1 ronde voor mij en kampte nu ook met kramp. Ik wist natuurlijk niet hoe ernstig de kramp bij hem was maar ik zei dat hij volgens mij desondanks best wel zou kunnen finishen. Hij zei zich te willen laten masseren bij de EHBO en daarna wel verder te zien.

Oke, verder maar weer. Hoewel ik achter op schema liep heb ik de 60 km. gelukkig toch binnen de 7 uur kunnen volbrengen (zelfs een paar minuten sneller dan vorig jaar), waarna ik weer ’n colaatje zonder prik nam.

Rondje 6 en 7 waren zwaar, ik zat a.h.w. in een dip en wist niet hoe lang dat zou duren. Om meer kramp te voorkomen bleef ik natuurlijk goed doordrinken en geregeld eten maar geleidelijk kreeg ik ook last van mijn maag/darmen. De doorkomst tijd bij 70 km. was ook zodanig dat ik dacht de 100 km. niet binnen de 12 uur te halen. Mijn planning (eigenlijk inschatting) voor de km.’s en tijden boven de 60km. moest ik loslaten en maar zien hoe het zou lopen. De onzekerheid werd groter. Vanaf 66 km. had ik een onregelmatig RunWalk-patroon door het frequente en onregelmatige wandelen om kramp te voorkomen of weer uit m’n been te krijgen.

70-85 km.: Frequenter en langer wandelen, ‘t werd stiller, koeler en later, donker en natter op het parcours, minder eten/drinken om maag rust te gunnen, uiteindelijk toch maar 4-5 minuten van mijn kostbare tijd (want veel marge had ik niet) spenderen in de Dixi (hielp niet en als er in de Dixi niets uitkwam dan zou het risico om het lopend in m’n broek te doen waarschijnlijk ook klein zijn. M.a.w: probleempje voor lief nemen dus). Ik ging over op stukjes sinaasappel/mandarijntje bij de verzorgingspost te nemen. Daarna op een gegeven moment weer een mueslibolletje en wat aardappels gegeten om van te voren de laatste 10 km goed opgeladen in te gaan. Beetje miezerregen deed me goed. In de laatste 15 km. merkte ik dat ik tussen de wandelgedeelten toch nog met een redelijk tempo kon rennen, natuurlijk tot het linker been weer in de kramp ging.

Maag/darm en kramp perikelen waren de mindere omstandigheden; koelere lucht en regen waren voor mij de betere omstandigheden, een ook wel de relatieve rust op en langs het parcours. Gewoon lekker op m'n gemak de km’s onder me voorbij laten glijden, krekels in de berm horen en een padje (ja echt) zien oversteken. Wat een geluk, toch?!?

Van m’n rug (en knie) had ik in het geheel geen last.

90 km. in 10:39:44. Da’s 5 minuten achter op mijn schema/inschatting. De bel voor mijn laatste ronde, voor mij nog 10 km. in 1:20 te volbrengen. ’n Beetje rekenen leverde een gemiddelde snelheid van iets onder de 8 km/u op. Moest te doen zijn, normaliter, maar hoe zou mijn been zich houden. En toch ook: haal ik het binnen de 12 uur? Grote vraagtekens.

Mijn gedachte was hoe dan ook door te gaan, tot de volle 100 km. en kijken wat de eindtijd zou worden. Dat zou uiteindelijk vanzelf wel blijken. En dan weet je dat. Niet onbelangrijk om dat te weten, in de toekomst. Is weer een soort uitgangspunt voor de volgende keer.

In dat laatste rondje, ’n soort afscheidsrondje, iedereen die nog als supporter of vrijwilliger langs het parcours stond bedankt en ‘tot volgend jaar’ gezegd. Pas in de laatste 4 km. had ik het gevoel dat ik echt binnen de 12 uur zou finishen.

Uiteindelijk gefinisht in 11:54:28, waarna ik een lekker bekertje bouillon kreeg. En daarna nog een.
Heerlijk. Bedankt.


NASCHRIFT.
Dit stukje is ook verschenen op Ultraned met de titel Gaan voor de honderd op de RUN Winschoten.
Er onder staan links naar andere gerelateerde artikelen, onder andere het verslag van Theo de Jong : Winschoten, 11:47 !!!.


http://billygoesultra.blogspot.nl/